Hamlet vs. Hamlet

Hamlet, één van de grootste klassiekers uit de geschiedenis van het theater. Het stuk is daardoor niet alleen een stuk op zichzelf, maar een toneelstuk dat bijna op natuurlijke wijze een geschiedenis van theater in zich draagt. Speelt men Hamlet, dan zul je onverbiddelijk te maken krijgen met de geest van het theatercanon.
Hamlet houdt zich bezig met de kwelling van willen handelen, maar het uiteindelijk niet kunnen. Deze vraag is nog steeds relevant: hoe te handelen? Als de mens kan denken, kan twijfelen, de advocaat van de duivel kan spelen, eenzelfde kwestie van alle verschillende kanten kan bekijken, kan er dan nog sprake zijn van een absoluut juiste.

In een tijd waarin de wereld uiteen lijkt te vallen en er geen enkele, heldere waarheid meer is, waarin de klimaatcrisis ontkent kan worden, waarin er discussie bestaat over wat betiteld mag worden als racisme en wat niet, wordt het misschien ook wel onmogelijk nog ‘de juiste’ keuze te maken. Als we er vanuit kunnen gaan dat iedereen zich met de beste bedoelingen door het leven manoeuvreert, wat valt er dan nog te doen, of te zeggen?

Deze bewerking van een bewerking, naar Hamlet vs. Hamlet van Tom Lanoye, worstelt met deze vraag. Als Hamlet vastzit in zijn handelen, in zijn eigen besluiteloosheid en gedachten, zit hij dan niet net zo goed gevangen in zijn eigen toneelstuk? In zijn eigen ‘Hamlet-zijn’, gepredestineerd in de geschiedenis van Shakespeare’s verhaal? Maar wat kan Hamlet dan nog doen? Is er een mogelijkheid denkbaar waarbij Hamlet zich kan onttrekken aan zichzelf?

Wat als hij weigert?